З царквы выходжу
ў белую завею...
Сьняжынкі, як працяг
малітвы сьветлай,
а людзі ў чорным,
чорным,
чорным,
чорным,
як літары, што выпалі зь нябёсаў
і на зямлі ня могуць затрымацца,
ня могуць
у руку, што працягнула,
ня грошы,
а далонь сваю пакласьці.
І па/даюць з маёй рукі паперкі,
і нехта ловіць
іх яшчэ ў паветры...
Удзячны Богу,
вып’е ён гарэлкі,
руку працягне
з чаркай да кагосьці
і, можа, скажа тост:
«За разуменьне»...
|
|
